Haai,
De huidige status van onze mailbox (267 onbeantwoorde berichten, oudste niet beantwoorde bericht 9 juli 2007) geeft aan dat we onze Belgische vrienden en familie een beetje in de kou laten staan en ook onze blog werd reeds veel te lang niet meer up to date gebracht. Eerst en vooral natuurlijk hiervoor onze verontschuldigingen en ten tweede een geruststelling: “dierbare vrienden en familie we zijn jullie niet vergeten”.
Het is echter al heel erg druk geweest, als bewijs hieronder ons leven sinds juni 2007 (laatste verslag blog) tot eind april 2008 voor u in een notedop.
Juli 2007, na enkele verzengende weken in Dubai enkele frisse en vrij natte weken in België. Alwaar het schilderen van de achtergevel van het huis op moeders programma stond in afwachting van de landing van paps in augustus 2007. Een gezellige maand met heel wat bezoekjes links en rechts en zoals gewoonlijk veel te weinig tijd om iedereen gedag te zeggen alvorens we in september 2007 alweer het vliegtuig namen naar ons warmere verblijf. Zoals werd voorgenomen in juni dat jaar werd dit de maand van “de zoektocht” naar een jobke voor moeke die het wel zag zitten om de kinderfeestjes in te ruilen voor het serieuze werk. Natuurlijk ook de maand van “de eerste schooldag” voor Louka.
Na een maand wenen aan de voordeur als de schoolbus verschijnt en een maand de muren oplopen van het “wachten op een antwoord” op de vele sollicitatiebrieven komt er eindelijk verlossing in oktober 2007. Louka is de nieuwe routine gewoon en de buschauffeur, Qaisar, is haar beste vriend. Moeke is gestart met het maken van draagdoeken voor baby’s en moeke wordt aangenomen als “substitute teacher” in de American School of Dubai (geen vaste betrekking, maar al snel wordt ik bijna drie keer per week een dag ingeschakeld), op diezelfde school geeft moeke ook bijles biologie aan twee leerlingen. De ene valt telkens in slaap–het is dan ook Ramadan en het arme kind mag niet eten/drinken- en de andere is super gemotiveerd en stelt de ene hersenbreker na de andere. Daar bovenop komt midden oktober het bericht binnen dat Desert Rangers (een bedrijf dat team buildings en woestijnklassen cfr Belgische bosklassen organiseert) dringend een blanke, vrouwelijke instructeur nodig heeft. Na de negatieve berichten van de verschillende universiteiten en onderzoeksgroepen waar men enkel Arabische mannen op leeftijd wenst aan te nemen, klinkt dit als muziek in de oren.
November 2007 wordt dus eindelijk een lekker drukke maand waar zowel paps als moeke tijdens de week heel wat uren spenderen op het werk en daarbuiten worden tijdens het weekend heel wat kilometers woestijn afgereden en feestjes afgeschuimd. Louka geniet van het schoolleven en de broeries genieten van hun laatste nieuwe aanwinst, voetjes waar men blijkbaar mee kan stappen. Na twee maanden heel wat verschillende jobs te combineren neemt moeke in december 2007 de beslissing om een keuze te maken en die valt voor, je kan het al raden zeker, de Desert Rangers. Alle dagen lekker buiten meestal met schoolkinderen op uitstap naar de bergen, de woestijn of de zee en soms met een groep volwassenen op team building activiteit. De Desert Rangers collega’s (die niet kunnen tippen aan de Revaki-collega’s) vinden dit ook een hele wijze beslissing. Het zijn dan ook stuk voor stuk mannen die meestal gemiddeld al twee jaar hun eigen vrouw niet meer hebben gezien en die de daling van testosteron in de groep wel appreciëren. Het moment is ook daar om de tweeling eindelijk van de borst af te halen, dit lukt niet zonder slag of stoot, maar na 16 maanden zonder een druppel koe- of poedermelk vinden paps, Louka en moeke toch dat het eindelijk maar eens zo ver moet zijn.
Na een korte winterstop in België begin januari 2008 start onmiddellijk bij aankomst in Dubai de dagelijkse routine. Dit is ook de maand dat Louka eindelijk haar zin krijgt, haar mooie (soms slordige) lange haren worden ingeruild voor een korte coupe die volgens haar eigenlijk nog veel te lang is. Ze wil haar dat net zo kort is als moeke en paps. Ook de broers ruilen hun surferskrullen voor een iets properder kapsel en waar het tot op heden niet veel verschil maakte of we er nu twee hadden zoals Omar en Elias of eentje zoals Louka. Merken we nu af en toe dat een tweeling wel wat extra werk met zich meebrengt. Ze lopen immers altijd net de tegenovergestelde kant uit, dus ergens als ouder alleen naar toe gaan zonder park of buggy is niet langer een optie.
Ook in februari en maart 2008 worden heel wat woestijn korrels door onze LandRover bereden, moeke moet dan ook veel oefenen om niet constant door haar collega’s te worden beschimpt over haar rijkunsten. De kinderen vinden deze ritjes super leuk. Ook wandelen (nog altijd net haalbaar met twee kids in de draagzak bij 1 en dezelfde wandelaar – we geven de babies speciaal niet te veel eten zodat ze niet te snel aankomen) steekt voor geen van de drie snel tegen. De broers evolueren niet echt snel op communicatief vlak (spreken, gebaren, naäpen), maar hun motorische ontwikkeling is op peil. Het zijn echter niet zozeer waterratten als Louka was en nog steeds is. Elias en Omar vechten erg graag om elkaars speelgoed te bemachtigen en als Louka thuiskomt van de school doet ze er met plezier nog een schepje bovenop. Niettemin kunnen ze ook al fantastisch goed met elkaar samenspelen. Het zijn nog altijd heel lieve baasjes maar je kan wel een duidelijk verschil in karakter waarnemen.
Tot op heden, april 2008, vinden Elias&Omar spreken niet echt belangrijk de enige twee woorden die ze zeggen (eigenlijk zeggen ze er elk slechts 1) zijn aut(o) (Omar) en T(L)ouka (Elias). Misschien is het beter zo want Louka praat op dit moment voor tien. Omar is deze week gevallen en heeft zijn eerste draadjes en zo ook litteken onder zijn kin. Elias had reeds twee littekens ware het dan van de windpokken.
Nog nooit hebben we zo veel bezoek gehad in dezelfde maand en in combinatie met het werk en het gezin is dit niet altijd evident. Wel levert bezoek altijd nieuwe, boeiende uitstapjes op. April was dan ook zowel voor de vele bezoekers als voor ons een ontdekkings-topper: Oman, Khasab, Wadi Baih, Liwa woestijn,...
Mei belooft echter een rustige maand te worden, ware het niet voor paps die altijd maar meer werk krijgt dan wel voor moeke. De Desert Rangers doen het rustig aan, het is immers al heel erg warm om nog met groepen een hele dag te rotsklimmen, kajakken, sandboarden,... Op enkele dagen in “the office” na is moeke na een paar drukke maanden blij terug eventjes werkloos te zijn en de broeries die zijn klaar voor hun eerste “kribbedag”.
Zoals reeds eerder aangekondigd, zullen we ons best doen om jullie deze zomer allemaal een bezoekje te brengen. Al wordt dit natuulijk weer geen sinecure. We proberen jullie in elk geval op de hoogte te houden van onze wilde zomerplannen.
Een dikke knuffel van Louka, Omar&Elias, Luc en Elke2
De bijhorende foto’s kan je raadplegen op Picasa:
http://picasaweb.google.com/vinck.elke
De huidige status van onze mailbox (267 onbeantwoorde berichten, oudste niet beantwoorde bericht 9 juli 2007) geeft aan dat we onze Belgische vrienden en familie een beetje in de kou laten staan en ook onze blog werd reeds veel te lang niet meer up to date gebracht. Eerst en vooral natuurlijk hiervoor onze verontschuldigingen en ten tweede een geruststelling: “dierbare vrienden en familie we zijn jullie niet vergeten”.
Het is echter al heel erg druk geweest, als bewijs hieronder ons leven sinds juni 2007 (laatste verslag blog) tot eind april 2008 voor u in een notedop.
Juli 2007, na enkele verzengende weken in Dubai enkele frisse en vrij natte weken in België. Alwaar het schilderen van de achtergevel van het huis op moeders programma stond in afwachting van de landing van paps in augustus 2007. Een gezellige maand met heel wat bezoekjes links en rechts en zoals gewoonlijk veel te weinig tijd om iedereen gedag te zeggen alvorens we in september 2007 alweer het vliegtuig namen naar ons warmere verblijf. Zoals werd voorgenomen in juni dat jaar werd dit de maand van “de zoektocht” naar een jobke voor moeke die het wel zag zitten om de kinderfeestjes in te ruilen voor het serieuze werk. Natuurlijk ook de maand van “de eerste schooldag” voor Louka.
Na een maand wenen aan de voordeur als de schoolbus verschijnt en een maand de muren oplopen van het “wachten op een antwoord” op de vele sollicitatiebrieven komt er eindelijk verlossing in oktober 2007. Louka is de nieuwe routine gewoon en de buschauffeur, Qaisar, is haar beste vriend. Moeke is gestart met het maken van draagdoeken voor baby’s en moeke wordt aangenomen als “substitute teacher” in de American School of Dubai (geen vaste betrekking, maar al snel wordt ik bijna drie keer per week een dag ingeschakeld), op diezelfde school geeft moeke ook bijles biologie aan twee leerlingen. De ene valt telkens in slaap–het is dan ook Ramadan en het arme kind mag niet eten/drinken- en de andere is super gemotiveerd en stelt de ene hersenbreker na de andere. Daar bovenop komt midden oktober het bericht binnen dat Desert Rangers (een bedrijf dat team buildings en woestijnklassen cfr Belgische bosklassen organiseert) dringend een blanke, vrouwelijke instructeur nodig heeft. Na de negatieve berichten van de verschillende universiteiten en onderzoeksgroepen waar men enkel Arabische mannen op leeftijd wenst aan te nemen, klinkt dit als muziek in de oren.
November 2007 wordt dus eindelijk een lekker drukke maand waar zowel paps als moeke tijdens de week heel wat uren spenderen op het werk en daarbuiten worden tijdens het weekend heel wat kilometers woestijn afgereden en feestjes afgeschuimd. Louka geniet van het schoolleven en de broeries genieten van hun laatste nieuwe aanwinst, voetjes waar men blijkbaar mee kan stappen. Na twee maanden heel wat verschillende jobs te combineren neemt moeke in december 2007 de beslissing om een keuze te maken en die valt voor, je kan het al raden zeker, de Desert Rangers. Alle dagen lekker buiten meestal met schoolkinderen op uitstap naar de bergen, de woestijn of de zee en soms met een groep volwassenen op team building activiteit. De Desert Rangers collega’s (die niet kunnen tippen aan de Revaki-collega’s) vinden dit ook een hele wijze beslissing. Het zijn dan ook stuk voor stuk mannen die meestal gemiddeld al twee jaar hun eigen vrouw niet meer hebben gezien en die de daling van testosteron in de groep wel appreciëren. Het moment is ook daar om de tweeling eindelijk van de borst af te halen, dit lukt niet zonder slag of stoot, maar na 16 maanden zonder een druppel koe- of poedermelk vinden paps, Louka en moeke toch dat het eindelijk maar eens zo ver moet zijn.
Na een korte winterstop in België begin januari 2008 start onmiddellijk bij aankomst in Dubai de dagelijkse routine. Dit is ook de maand dat Louka eindelijk haar zin krijgt, haar mooie (soms slordige) lange haren worden ingeruild voor een korte coupe die volgens haar eigenlijk nog veel te lang is. Ze wil haar dat net zo kort is als moeke en paps. Ook de broers ruilen hun surferskrullen voor een iets properder kapsel en waar het tot op heden niet veel verschil maakte of we er nu twee hadden zoals Omar en Elias of eentje zoals Louka. Merken we nu af en toe dat een tweeling wel wat extra werk met zich meebrengt. Ze lopen immers altijd net de tegenovergestelde kant uit, dus ergens als ouder alleen naar toe gaan zonder park of buggy is niet langer een optie.
Ook in februari en maart 2008 worden heel wat woestijn korrels door onze LandRover bereden, moeke moet dan ook veel oefenen om niet constant door haar collega’s te worden beschimpt over haar rijkunsten. De kinderen vinden deze ritjes super leuk. Ook wandelen (nog altijd net haalbaar met twee kids in de draagzak bij 1 en dezelfde wandelaar – we geven de babies speciaal niet te veel eten zodat ze niet te snel aankomen) steekt voor geen van de drie snel tegen. De broers evolueren niet echt snel op communicatief vlak (spreken, gebaren, naäpen), maar hun motorische ontwikkeling is op peil. Het zijn echter niet zozeer waterratten als Louka was en nog steeds is. Elias en Omar vechten erg graag om elkaars speelgoed te bemachtigen en als Louka thuiskomt van de school doet ze er met plezier nog een schepje bovenop. Niettemin kunnen ze ook al fantastisch goed met elkaar samenspelen. Het zijn nog altijd heel lieve baasjes maar je kan wel een duidelijk verschil in karakter waarnemen.
Tot op heden, april 2008, vinden Elias&Omar spreken niet echt belangrijk de enige twee woorden die ze zeggen (eigenlijk zeggen ze er elk slechts 1) zijn aut(o) (Omar) en T(L)ouka (Elias). Misschien is het beter zo want Louka praat op dit moment voor tien. Omar is deze week gevallen en heeft zijn eerste draadjes en zo ook litteken onder zijn kin. Elias had reeds twee littekens ware het dan van de windpokken.
Nog nooit hebben we zo veel bezoek gehad in dezelfde maand en in combinatie met het werk en het gezin is dit niet altijd evident. Wel levert bezoek altijd nieuwe, boeiende uitstapjes op. April was dan ook zowel voor de vele bezoekers als voor ons een ontdekkings-topper: Oman, Khasab, Wadi Baih, Liwa woestijn,...
Mei belooft echter een rustige maand te worden, ware het niet voor paps die altijd maar meer werk krijgt dan wel voor moeke. De Desert Rangers doen het rustig aan, het is immers al heel erg warm om nog met groepen een hele dag te rotsklimmen, kajakken, sandboarden,... Op enkele dagen in “the office” na is moeke na een paar drukke maanden blij terug eventjes werkloos te zijn en de broeries die zijn klaar voor hun eerste “kribbedag”.
Zoals reeds eerder aangekondigd, zullen we ons best doen om jullie deze zomer allemaal een bezoekje te brengen. Al wordt dit natuulijk weer geen sinecure. We proberen jullie in elk geval op de hoogte te houden van onze wilde zomerplannen.
Een dikke knuffel van Louka, Omar&Elias, Luc en Elke2
De bijhorende foto’s kan je raadplegen op Picasa:
http://picasaweb.google.com/vinck.elke
